Bevrijding Dieteren

Welkom bij "Brief van: Ernest Richard Cooper",

Met dank aan: Peter Koren
16 Januari 1945 werd Dieteren bevrijd door de Engelsen. Hieronder het relaas van een hospik die dit alles meemaakte.
Brief vertaald uit het Engels.


Brief van Ernest Richard Cooper aan zijn broer Stan.

Het was na de Kerstmis festiviteiten toen een sectie van de Veld Ambulance (Field Ambulance), acht man en mijzelf, er op uittrokken om de meest hectische drie dagen van ons leven mee te maken.
Een grondgebied "De Sittard Driehoek"(Roerdriehoek?) moest worden geruimd. Het was ingesloten in het westen door Rivier de Maas en het kanaal noord zuid (Julianakanaal?) en in het zuiden door kleinere beken en veel dijken bovendien uitgebreide mijnvelden. Doordrongen van de situatie een hopeloze opdracht.
Ons werd opgedragen om de D.L.I.(= Durham Light lnfantry) te vergezellen bij een rechtstreekse frontale aanval over vele beken om Dieteren te veroveren. Onze taak was om slachtoffers te verzamelen en te verzorgen omdat evacuatie niet mogelijk was gedurende twee of drie dagen, er was slechts een as voorwaarts totdat de hoofdweg van Sittard naar Susteren was vrijgemaakt.
We waren allen zwaar bepakt met aanvalspakken elk met een gewicht van 80 pond bovendien nog 36 dekens 6 brancards en acht flessen plasma, plus andere artikelen. Het was winter in zijn ruwste vorm, stevig ijs maakte een transportbeweging een moeilijke en gevaarlijke zaak, en zware mist resulteerde in een uitstel van twaalf uur.
Reveille om 3am wat een gedachte. De aanval werd gemaakt tussen twee rookgordijnen en het werd weldra duidelijk aan de Duitsers (Jerry) dat er iets gebeurde omdat er niet veel later werd beantwoordt met mortieren en "acht en tachtigers"(=88 mm Duits afweergeschut).
Het eerste obstakel een dijk werd gemakkelijk genomen ondanks onze zware bepakking, maar bij de tweede een volgende dijk scheen wat moeilijker te gaan omdat de ladder die gebruikt werd om over de dijk te leggen gebroken was en men moest de kunsten van een koorddanser gebruiken om over een plank te lopen. Eenmaal over slaakten we een zucht van opluchting, echter hadden we nog een halve mijl door mist en sneeuw te gaan over open terrein bedekt met mijnen en toevallig binnen een afstand van 80 yards van de Duitsers (Jerrys) vooruitgeschoven sectie.
bevrijding van DieterenWe verzamelden ons eerste slachtoffer een Duitser en droegen hem naar een boerenwoning onze thuisbasis voor de volgende drie dagen. De zaak leek te verslappen tot 20:00 uur, de Duitsers (Jerry) openden een aanval vanaf onze linker kant tot binnen honderd yards van onze positie. Gelukkig faalde hij en liet vele slachtoffers achter voor ons. Zijn mortiervuur was aanhoudend, ons gebouw werd drie keer geraakt, gelukkig raakte niemand gewond van personeel als van slachtoffers die diep in het stroo lagen tegen de intense koude.
Duitse gevangenen worden ingezet als brancard dragersHerhaalde uitjes tijden de nacht liet ons aantal groeien welke na verzorgd en gevoed, ons met een serieuze voedsel situatie achterlieten, nieuwe voorraden waren onwaarschijnlijk. We waren allen druk doende sneeuw te smelten voor water om thee te maken, verzamelen van brandstof voor de kachel die we hadden bemachtigd, herstellende gewonden waarvan enkelen onze constante zorg nodig hadden en zorg voor de gevangenen welke we gebruikten als brancarddragers.
De ochtend bracht geen afname in het gevecht en voor die dag 31 hongerige monden deelden een snee brood en een blik worstjes. De situatie klaarde op toen een ambulance auto arriveerde, maar op het moment dat de chauffeur aankwam kreeg het een voltreffer.
Een derde slapeloze nacht en toen arriveerde drie ambulance auto's. Toen we aan het inladen waren vatte het dak van de schuur vlam en in enkele minuten stond de hele plaats was in vuur en vlam. Gelukkig werden de resterende slachtoffers in veiligheid gebracht.
Onze taak was officieel de meest moeilijke taak Medical Service was gevraagd op zich te nemen. We waren echter drie dagen achter met onze borrel (rum issue), en dat was voor ons het meest belangrijke punt.

Meer over operatie Blackcock in de Roerdriehoek is o.a. te lezen in het boek van Har Gootzen.

Voor de volledigheid de originele Engelse versie

Letter (from Ernest Richard Cooper) to Stan (Ernie’s Brother)

It was following the Christmas Festivities that a section of the Field Ambulance, eight men and myself, set out to experience the most hectic three days of our lives.
An area of ground “The Sittard Triangle” had to be cleared. It was bounded on the West by the River Meuse and the canal North South, and in the South by smaller canals and many dykes as well and well laid out minefields. On the face of it a hopeless task.
We were told to accompany the D.L.I. into a direct frontal attack across numerous canals to capture Dieteren. Our task was to collect and hold casualties since evacuation was out of the question for two or three days, there being only one axis forward until the main road Sittard to Susterem was cleared.
We were all heavily laden with assault packs each weighing 80 pounds in addition 36 blankets 6 stretchers and eight bottles of Plasma, plus other incidentals. It was Winter in its rawest form, solid ice made movement by transport a hard and tricky business, and bad fog resulted in a postponement for twelve hours.
Reveille at 3am what a thought. The attack was made between two smoke screens and it soon became apparent to Jerry that something was happening for he wasn’t long answering with mortar and “eighty eights”.
The first obstacle a dyke was easily overcome in spite of our heavy loads but the second one another dyke appeared rather awe inspiring as the ladder to be used for scaling the banks had broken and one needed the skill of Blondin to walk the plank. Once over we breathed a sigh of relief, still faced with half a mile through Fog and Snow across open country thick with mines and incidentally within 80 yards of Jerrys forward section.
We collected our first causality a German and carried him forward to a Farmhouse our home for the next three days. Business seemed slack until 20.00 hours, Jerry counter attacked on our left to within a hundred yards of our position. Fortunately ha failed and left behind many casualties for us. His mortar fire was incessant, our building being hit three times, luckily harming neither personnel or casualties bedded down in the straw against intense cold.
Repeated outing during the night increased our numbers who after being treated and fed, left us with a serious food situation, further supplies being unlikely. We were all kept busy thawing snow for water to make tea, collecting fuel for the stove we had acquired, redressing the casualties some demanding constant attention and handling prisoners who we use as stretcher bearers.
The morning bought no slackening in the battle and for that day 31 hungry mouths shared one loaf of bread and a tin of sausages. Things looked brighter when an ambulance car arrived, but no sooner had the driver entered than it received a direct hit.
A third sleepless night and then three ambulance cars arrived. While we were loading up however the roof of the barn caught fire and in a few minutes the whole place was ablaze. Fortunately all the remaining casualties were moved to safety.
Our job was done officially the most difficult task Medical Service had been called upon to undertake. We were three days behind with our rum issue however, and that to us was the more important point.

Voor opmerkingen: info@deetere.nl